Mysterious Woman in Red Dress in a Dreamy Forest Setting

Create an image for this story: سایه‌ام در سکوت سیاه انبار، از سرما به خود می‌پیچد. اتساع عروق سرم را احساس می‌کنم. ضربانم فشار را بر جمجمه‌ام بیش‌تر می‌کند. صورتم سرخ و تیره و بدنم سرد و کبود شده است. چیزی جز سرما استشمام نمی‌کنم. چیزی جز وزش باد از پنجره نمی‌شنوم. صندلی پس از رهایی از پایم، اکنون باید از حرکت ایستاده باشد. صدای لرزشش نمی‌آید. تنها پاهای من هستند که بی‌اختیار می‌جنبند، گویا از مغزم دستور نمی‌گیرند. گویا مغزم فرصت و منابع کافی برای رسیدگی به امورات پاهایم را ندارد. دیگر به خوبی نمی‌بینم. مرز سایه از کف زمین تارتر و تارتر می‌شود. صداها فروکش کرده‌اند. بدنم تکه‌ی جدایی شده که به واسطه‌ی استوانه‌ی گردن، به سرم آویزان است. قلبم دیگر توان مقابله با جاذبه را نیز ندارد. عضلاتم قادر به بازکردن سینه‌ام نیستند. در تقلای ناخودآگاه برای ماندن، انتظار آسودگی آرامشم می‌دهد. همه‌چیز تمام می‌شود. این‌ها یادم نمی‌ماند. کسی یادش نمی‌ماند. دیگر نفس ندارم. هیجان‌انگیز است. دیگر نفس... «موهای پریشانت چه باشکوه‌اند، نیلین.» من همچنان زنده‌ام. این‌طور فکر می‌کنم. می‌گویند مغز گیرنده‌ی درد ندارد، اما تمام مغزم با این فکر به درد می‌آید. جمله‌ای که شنیدم را مجدداً به یاد می‌آورم. موهای من. اسم من. صدای که بوده؟ چشمانم را باز می‌کنم. نوری آبی و کهربایی به چشمانم می‌تابد. این چه موجودی است؟ یک طاووس؟ چشمانم را می‌فشارم تا درست ببینم. «آهو، نیلین. نام من آهوست. آمده‌ام تا از مرگ تو جلوگیری کنم.» دلم می‌خواهد به او حمله‌ور شوم، اما کوفتگی بدنم و صدای سرشار از احترامش مانعم می‌شوند. «به چه علت لباس طاووس پوشیده‌ای؟» «من از دیار تیران هستم، اکنون طاووسم و نه انسان.» «قصد ندارم ادامه دهم.» «چه باعث این تصمیم شده؟», A figure in a red dress stands lost in a serene forest filled with flowers. Soft sunlight filters through the trees, creating an ethereal atmosphere. The scene evokes a sense of mystery and introspection

Depict a surreal and emotional scene inspired by feelings of isolation and despair transforming into a moment of solace and wonder. The setting is within a dimly lit and quiet storage room, where a cold and oppressive atmosphere permeates. A flickering light source reveals a person at the brink of experiencing finality, emphasized by an overwhelming silence. As hope fades, a mystical and ethereal figure resembling a humanoid in a peacock-like guise—radiating gentle hues of blue and amber—enters the scene. The gaze of this figure is reassuring yet imposing, breaking through the dense emotional atmosphere of the room with their presence. The composition captures the poignant juxtaposition of despair transitioning to an otherworldly intervention, emphasizing the surreal qualities of the encounter, A ghostly figure in a flowing veil stands in a dark warehouse corridor shrouded in mist. The scene is illuminated by a single overhead light, creating a haunting atmosphere. The figure appears ethereal, with the veil casting a spectral glow. The perspective is from behind, emphasizing the eerie setting